Tja, waarom eigenlijk niet?

Waarom ik nooit meer iets schreef, werd mij gevraagd. Nou, eerst was het omdat ik na het overlijden van mijn moeder doodgewoon geen zin had. Bovendien is mij gebleken, dat doodgaan één ding is, maar voordat je administratief bent overleden een andere kwestie. Er ging in ieder geval een behoorlijke poos overheen voordat er geen blauwe brieven, gericht aan “De erven” meer op de mat vielen.

En we moesten er natuurlijk wel doorheen, door de romsplomp. Daar zit je dan tussen de herinneringen van je moeder, die bijna een eeuw oud zijn. Er kwamen geen geheimen boven water of lijken uit de kast. Dat verwachtte ik ook niet, want op de laatste dag dat ze leefde vroeg ik nog “nou, heb je nog geheimen, weet ik nou alles? Kom op, vertel nog wat!!! Maar ze keek mij allen maar spottend aan met zo’n geheimzinnige grijns. Ha, natuurlijk had ze geheimen, maar ze prakkiseerde er niet over om die op de valreep met mij te delen.

O ja, testament. “Ab-so-luut niet” zei mijn moeder. “Ik heb twee kinderen dus dat is heel eenvoudig, alles samen delen. Nergens voor nodig om een testament op te maken”.

En ja hoor, daar had ze ook weer gelijk in. Appeltje eitje. Behalve dat er opeens tóch een testament bleek te zijn, duidelijk uit een ander tijdperk.
“Ik laat aan mijn kleinzoon Hendrik J. mijn Canon 8mm filmprojector met toebehoren na” en aan mijn kleinzoon Jan W. mijn tafelzilver. Hier en daar was nog wat vergeven en de rest mochten Els en ik zelf bekijken. Achteraf bleek dat zowel Henk als Jan “the merchandise” al in hun bezit hadden en die slepen dat nu van de ene kant van hun vliering naar de andere. Net zoals ikzelf vroeger “de piano” kreeg. En altijd met die vermaningen. “Denk erom hoor, t’is niet zomaar wat. Kruissnarig, Duits!”

Totdat ik na twintig jaar en drie verhuizingen die piano ging verkopen. Advertentie in de krant (nog geen Marktplaats) en het topprodukt te koop aanbood. Nou, na een paar bezichtigingen van experts, die hoofdschuddend afscheid namen met de mededeling dat het klankbord was gescheurd, was er nog maar een manier om van die draak af te komen. Weggeven met een bosje bloemen toe.

Dus alles wat er was en wat ik vond was min of meer bekend. Brieven, kaarten, dingetjes met een speciale herinnering, waar verhalen aan vastzaten die ik zo vaak heb gehoord, dat ik soms niet meer weet of het mijn moeders herinnering was of de mijne. En natuurlijk gaat alles nog door je handen voordat je moet besluiten om het definitief weg te doen. Gelukkig werd ik een handje geholpen door de makelaar. Die kwam op het moment dat de chaos in mijn moeders huis bijna niet meer was te overzien, om te vertellen dat hij waarschijnlijk een koper had voor haar appartement. Tja, dat was een stevige stok achter de deur, maar toch . . . Ik vond het een rotklus.

Uiteindelijk moest er toch zo’n kringlooporganisatie aan te pas komen, die alles meenam waar wij geen kant mee op konden. Het bankstel, waar Els en ik ons hele leven op hebben gezeten, notabene uit het eerste huwelijk van mijn vader! Meubelen, tierlantijnen, kleding, alles wég! Een week later ben ik teruggegaan naar die kringloopwinkel want ik moest en zou mijn moeders lievelingsblouse terughebben. Een half jaar later heb ik die alsnog in de LdH-bak gedaan, maar toen had ik er intussen wel heel intensief en langdurig aan geroken.

En nu is het klaar. Zelfs het F-formulier van de belastingdienst heb ik overleefd en heb ik tóch een plaatsje in de kamer gevonden voor die schemerlamp, die ik ab-so-lúút niet weg mocht doen. Ik ben een plaatstje opgeschoven in de familiehiërarchie, mijn moeders La-Z-boy staat ’s zomers buiten op de veranda en daar zit ik dan af en toe mijn moeder te zijn. En dat voelt goed!

Dus, ja, good question, waarom zou ik niet weer eens iets schrijven . . .

 

 

MAMMIE

image

20 april 1920 – 10 december 2015

In het laatste uur dat mijn moeder wakker was, vertelde ze nog dit fragment uit le leven. (meer…)

TRIPPEN IS KICKEN

Het is dat ik in een hotel op de elfde verdieping in Chicago zit met een view op “The Magnificant Mile”, anders zou ik denken dat ik in Nederland was.

Oké, het is de twaalfde dag van mijn trip in de US en voor het eerst slecht weer. Het hoost. Maar morgen reis ik naar New Orleans, en daar schijnt de zon dus er valt niets te klagen, so far. (meer…)

DE MIDYEAR

image

Vorig jaar om deze tijd moest ik nog een week werken, een maand vakantie houden en daarna nog twee maanden werken voordat ik een echte belangrijkste mijlpaal in mijn leven ging bereiken.

Stoppen met werken.

Ik had die hele episode al redelijk snel verdrongen, tot vorige week een “dertiger” tegen mij zei: (meer…)

RIJK VAN RECHT

image

Wanneer het rechtssysteem krom wordt, zijn we verloren. Het verhaal van Stella Liebeck is waar gebeurd, maar ik hoop toch echt dat de meeste zaken hieronder, grotendeels zijn verzonnen, of in ieder geval schromelijk zijn overdreven. Hoewel Gods wegen ondoorgrondelijk zijn en die van onze rechter vaak ook, is ons systeem in vergelijking met dat van de VS “nog” niet zó gek.
Lees en oordeel zelf. (meer…)

PAUW, OPZIJ!

Jammer Pauw, hier ben je mooi ingestonken! Hoewel het streven naar betekenisvolle vrouwen uit de samenleving voor je programma natuurlijk fantastisch is!
image

Aan tafel bij Pauw twee dames van het weekblad “Opzij” en Filemon Wesselink
Thema: een speciale uitgave van het weekblad OPZIJ, genaamd “OPHIJ” (meer…)

ZIGGO, OM “U” TEGEN TE ZEGGEN

Onze meester dreigde altijd met: “Een bom strafwerk, om “u” tegen te zeggen. Raar dat ik daar nou uitgerekend aan moet denken.

image

Discussie: Brief van Hans Blom Directeur Consumentenmarkt bij Ziggo (meer…)

KOMKOMMERTIID VOOR VERGELDING

image

.

Oké, ik ben zwaar in overtreding want sinds ik mijn blogje heb en linkjes van een nieuwe post naar mijn moeder stuur, is de vaste reactie “Leuk hoor, als je mij er maar buiten laat” … Maar gisteravond, met: “ik kin je net” beleefde ik een van de korte momenten uit haar lange leven.
Terwijl ik met deze overtreding een stevige reprimande (64) riskeer, vraag ik mij serieus af: is dit nou mijn verhaal, of het verhaal van mijn moeder ……
Enfin: it better be good!
(meer…)

WIE BETAALT, BEPAALT

O O, die trends! Maar gelukkig is die ellende voor senioren binnenkort voorbij!

image

is het nou echt trendy om structureel te kleine kleertjes te dragen? Vrouwen, maar ook mannen met of zonder overgewicht die de mode volgen, zitten vaak in een “maatje te klein”. “Passende kleding” is toch vooral kleding die afkleedt, een beetje ruim valt, het rollenpatroon enigszins camoufleert, maar vooral flatteert? Nee hoor, passende kleding betekent tegenwoordig “te klein”. (meer…)

ANGST

image
Toen ik klein was had mijn moeder het altijd misprijzend over het milieu van de kinderen die ik steevast mee naar huis nam. Snotneuzen, vieze nagels en een plat Amsterdams accent. “Zoek eens een vriendinnetje uit een ander milieu” zei ze dan. Ach, ik zocht vooral altijd vriendinnetjes uit waar ik veel mee kon lachen, dus dat “milieu” kon mij niets schelen. (meer…)