TRIPPEN IS KICKEN
Het is dat ik in een hotel op de elfde verdieping in Chicago zit met een view op “The Magnificant Mile”, anders zou ik denken dat ik in Nederland was.
Oké, het is de twaalfde dag van mijn trip in de US en voor het eerst slecht weer. Het hoost. Maar morgen reis ik naar New Orleans, en daar schijnt de zon dus er valt niets te klagen, so far.
Dit is tenslotte de trip die ik mezelf ooit had beloofd. Gewoon een paar weken hap snap door de VS crossen. In het oorspronkelijke plan huurde ik een big car, en zou ik over de route 66 rijden. Maar om praktische redenen vlieg ik nu naar de verschillende steden. Het is met de Amerikaanse Interstates hetzelfde als met de Amsterdamse grachten: “If you’ve seen one, you’ve seen them all” en vliegen gaat tenslotte sneller. En aan drie weken komt ook een eind. Dusss…
Ik ben in Washington begonnen waar ik een verre nicht zou ontmoeten die in Norfolk woont. Voor Amerikaanse begrippen dichtbij, dus kwam ze met de auto. No problem, it’s only four hours! In het kader van mijn heilige voornemen om “light” te reizen, neem ik natuurlijk een Edammerkaas en een kaasplank mee. Delfts blauw, doet het nog steeds goed bij de Amerikanen. Traveling light? Nee, niet echt. Enfin, Joanna is van de “Afro” side of the family, en dat is de geheimzinnige tak, dus er viel heel veel te kletsen en te roddelen. Hoewel zij pas 59 is, ligt ze notabene een hele husband op mij voor, en dat wil toch wel wat zeggen. Toen ik haar voor het laatst zag in de zeventiger jaren had ze een kleine getatoeëerde butterfly on her butt. Voor die tijd heel gedurfd. Natuurlijk vroeg ik ernaar en direct ging de “joggingbroek” naar beneden en stond ik oog om oog met een reusachtige vlinder. Ik zei benepen dat hij kleiner was in mijn herinnering. Oh no, same size, beweerde ze. Hoe dan ook, we hebben er veel grappen over gemaakt en veel gelachen. Ik vroeg hoe het met Lenny, die ene husband uit de 70er jaren was afgelopen. “O, he is dead” zei ze achteloos. Oh, and the next one? Divorced mister two and mister three. Grote stappen, gauw thuis. O sorry about that, zei ik terwijl ik niet het idee had dat het háár erg speet. En om dat hoofdstuk meteen maar af te ronden, vroeg ik: “And mister four?“ “Also dead” zei ze. Een seconde dacht ik: moet ik nou wéér sorry zeggen? Maar we keken elkaar aan en hebben gebulderd van het lachen. Ja, die Joanna is me d’r een.
Enfin, we zijn samen naar The Vietam Memorywall geweest en het Martin Luther King monument waar dan weer niet zo veel viel te lachen. Maar mooi om samen gedaan te hebben. Gelukkig had ik nog een complete dag voor mezelf toen ze weg was voor de rest van het programma.
En daarna, op naar Detroit!
Detroit staat al op mijn wishlist sinds 1974. Ik werkte toen bij Ford Nederland en verstuurde dagelijks kilometers lange telexen naar Ford headquarters in Dearborn. De eerste dag in Detroit ging ik naar Piquettestreet 461 (Nationaal Historisch museum)
om te zien waar de eerste Fords begin 1900 gebouwd werden. Lopend vanaf East Jefferson met TomTom. Een fantastiche wandeling. Tom houdt geen rekening met veilige of mooie routes. Dus dwars door gribussen naar Piquette. Kom ik daar, begint er net een rondleiding van een groep jonge mensen met een gids. Zo, komt dat even goed uit dacht ik. Een kaartje kopen doe ik zo wel. Dus ik sloot mij aan bij die groep. En na afloop vroeg ik aan die gids of ik nog even naar boven mocht om te kijken. Hij vond het een beetje gekke vraag want waarschijnlijk kwam die groep daar net vandaan, maar: No Problem! Dus ik helemaal alleen in Henry Ford’s eerste fabriek! Wow!
En toen ik het gezien had, liep ik naar het loket beneden om heel braaf een kaartje te kopen.
De mevrouw keek mij heel meelijdend aan en vertelde mij dat het museum vandaag gesloten was 🙂 Ach, wat een teleurstelling. But “no problem”, zei ik grootmoedig. En als “troost” heeft die mevrouw een taxi voor mij gebeld die mij naar het echte werk zou brengen. The Ford Rouge Factory tour.
Tranen met tuiten heb ik gehuild bij het zien van de films. Waarom? Geen idee, maar het zijn twee films, waarvan de eerste gaat over Ford van 1888, met alle ups en downs, tot de dag van vandaag, en de tweede film was over de technische ontwikkeling en innovaties door de jaren heen. Angela, een van de vijf mensen van mijn groep zei: “ooooh, you also have been crying”! It’s so emotianal! En dat was het ook. Die films raakten mij tot op mijn bot. Onbeschrijflijk. Ook de tour door de factory, langs de lopende band en daarna het “gewone” Henry Ford museum, maakte Detroit méér dan de moeite waard.
Ja natuurlijk ook dat kleine incidentje bij het ontbijtbuffet, waar een klein rotjochie probeerde het broodklepje te openen. En toen het hem bijna was gelukt, sloeg ik het deurtje dicht en zei tegen hem (my way) “keep that closed”. Kijkt die creep mij aan en loopt luid jankend naar zijn mom. Zijn moeder geïrriteerd omdat hij jankte vroeg hem wat er aan de hand was. Gelukkig kon hij nog niet zo goed praten, maar hij maakte haar duidelijk dat hij in dat broodluik wilde graaien. Die moeder komt eraan, pakt een boterham uit die bak, geeft het aan dat joch en zegt tegen hem dat hij niet mocht “moven” voordat die boterham op was. Haha! En ik steeds naar hem kijken of hij wel door at.
Na Detroit kwam Cleveland, waar ik Jason heb bezocht. Jason heeft 23 jaar geleden een poos bij ons in huis in Driebergen gewoond in het kader van een “Student Exchange Program”. Inmiddels is hij getrouwd en vader van twee boys 2 en 4 jaar oud. Lekker, echt rommelig Amerikaans huishouden. Maar wát een great welcome!
Met Jason had ik zo de draad weer opgepakt. De herinneringen en anekdotes waren eindeloos. We begrijpen elkaar nog steeds uitstekend. Ik hoefde bijvoorbeeld maar één keer Dirtroit te zeggen (!) O, en ook niet onbelangrijk, ik kon hier de tweede Edammerkaas, twee paar klompen en nog wat dingetjes lozen. Dat scheelde weer enkele kilo’s.
Hoewel Cleveland voor Amerikanen niet de “hottest place to be” is, vond ik het er geweldig. Leuke bars, Famous hall of Rock and Roll, The green emerald, Rocky River, alles puur natuur. Prachtig. And nice people natuurlijk. Dus de bijnamen van Cleveland, zoals: Cleveland: “The mistake on the lake” of: “Cleveland -leaveland” zijn in mijn beleving, niet terecht. En ik vierde in Cleveland óók nog eens mijn 65ste verjaardag!
Klein minpuntje was, dat ik uitgerekend op de dag dat ik 65 werd, twee keer binnen een kilometer plat op mijn muil ben gevallen. Jason en Maria wilden mij meteen naar The Hospital brengen. Ik zei namelijk voor de grap (terwijl ik bijna flauwviel van de pijn in mijn arm en schouder): CALL AN AMBULANCE! Namen ze dat ook nog serieus. Tja, ik heb hier natuurlijk geen tijd voor dokters, Dus ik moest alles uit de kast halen om mijn verwondingen te bagatelliseren.
Zo, inmiddels is het droog in Chicago en ga ik op naar deel twee. Vanmorgen ben ik met de trein naar The South Side (Leroy Brown) geweest. Op advies van verschillende mensen ben ik maar in de trein gebleven aangezien daar gemiddeld nog 70 dodelijke schietpartijen per week te betreuren zijn. Het is nog steeds een bad neighborhood, maar er wordt hard aan gewerkt om het beter te maken hoor. Je mag daar nou al niet eens meer je gun meenemen als je de kinderen naar school brengt, of een boek gaat lenen in de biep. Nou, als dát geen grote stap voorwaarts is!
En vanuit Chicago reis ik naar de “Big Easy” New Orleans …..
Wordt vervolgd.