DE MIDYEAR
Vorig jaar om deze tijd moest ik nog een week werken, een maand vakantie houden en daarna nog twee maanden werken voordat ik een echte belangrijkste mijlpaal in mijn leven ging bereiken.
Stoppen met werken.
Ik had die hele episode al redelijk snel verdrongen, tot vorige week een “dertiger” tegen mij zei:
“jij weet helemaal niet hoe het tegenwoordig gaat in een bedrijf. Je hebt te maken met teamleiders en managers en een mid-year en een end-year….”! Ho ho, antwoordde ik, dat heb ik óók allemaal meegemaakt hoor. Ongelovig keek die dertiger mij aan. Dat kon niet, daar was ik beslist te oud voor, dat kòn gewoon niet! Nee hoor, daar weet ik alles van af herhaalde ik. Ooit vroeg ik mijn leidinggevende zelfs eens vriendelijk om verschoond te mogen blijven van “intieme en persoonlijke informatie” tijdens een mid-year of een end-year. Ach, het zijn sowieso gênante en ongemakkelijke gesprekken.
O, jullie lucky bastards die al enkele jaren vrij rondlopen, “End en Mid” nog nooit van gehoord hè?
Nou, even snel dan.
Vroeger “vroeger” had je soms wel eens een beoordelingsgesprek of een functioneringsgesprek met je chef. En als alles goed was kreeg je opslag, of mocht je gewoon blijven en als het niet zo goed was, werd je verteld dat je beter je best moest doen. In een uitzonderlijk geval was het anders.
Maar tegenwoordig moet jouw leidinggevende twee maal per jaar een beoordeling tekenen en die beoordeling die moet jij zélf opstellen. Nou ja, het is eigenlijk gewoon een invuloefening, maar wel een, waar je toekomst bij een bedrijf voor een groot deel van afhangt.
Het is een invuloefening die de meeste mensen als een molensteen om de nek hangt. Want het is tegenwoordig niet meer genoeg als je doodgewoon gelukkig bent met je werk.
Dat mag je dan ook absoluut niet vermelden. Nee, je moet liegen en bedriegen en zeggen dat je het liefst manager, of minimaal teamleider wenst te zijn, want anders heb je geen ambitie. En als je geen ambitie hebt? Tja, wat heb je dan nog wél? Dan moet je jezelf een cijfer geven. Dat is natuurlijk altijd een voldoende. Maar in zo’n gesprek komt je leidinggevende met argumenten aan, waaruit blijkt dat je echt te hoog zat met je eigen beoordeling. Dan wordt het een kwestie van loven en bieden en je “be”oordeling wordt een “ver”oordeling. Het gaat er dus om of en hoe je jezelf weet te verkopen. Als je daar niet goed in bent, heb je er een harde dobber aan om in een hedendaags bedrijf te overleven. Maar als je jezelf goed presenteert en geen “criticals” hebt gemaakt in de afgelopen periode, dan zit je weer voor een half jaar snor. Ja, want na een half jaar begint dat circus gewoon weer opnieuw. Criticals? O, dat zijn fouten die, of een klant, of een bedrijf geld kosten. Maar geen nood hoor, want als je een fout maakt die noch het bedrijf, noch de klant geld kost, dan noemen we het tóch een critical, want dan is het (hypothetisch gezien) gemakkelijker om afscheid van je te nemen, mocht het zo ver komen.
Mid-year en End-year dus!
Nu even niet de fout begaan die ouderen doorgaans maken door te lang uit te weiden.
Dus, vorig jaar zat ik nog ruim drie maandan voor mijn pensioen en zat de dagen en de uren af tellen. Was dat nou terecht?
JAAAAAAAAAAA! HAHAHAHAHA, DAT WAS TERECHT!!!!!
En waarom? Omdat alles was ze zeggen over met pensioen gaan waar is!
Dus ook dat je je werk mist? Eh, nou nee, dat nou weer niet. Oké, dat je je collega’s mist?
Eh, nou ja. Eventjes wel. We hebben zelfs na een paar maanden nog eens iets afgesproken, maar, ach . . . Okė, maar je wereldje wordt als je niet meer werkt toch erg klein?
Eh wereldje? Bedoel je het leven om mij heen? Mijn circuit? Oh die wereld! Nou nee hoor, die is een stuk groter geworden.
Ik kan mij de luxe permitteren om elke dag naar mijn moeder te gaan. Nou ja, nu even niet omdat ik lekker lang met vakantie ben. Maar, enig idee hoe interessant het is om te e-mailen met je moeder van 95 in plaats van te praten? Dat je dan in Frankrijk een mail krijgt die begint met een zin als: “Hallo Mar, hier de senior manager”? en dat die e-mail dan van je eigen 95-jarige moeder komt!
En verder? Familie en vrienden, daar gaat ook aardig wat tijd in zitten. Maar tegelijkertijd verspil ik tijd en “mors” ik tijd, maar ik bestééd ook tijd. Maar wat kan het schelen. Ik héb tijd en ik néém de tijd. Ik lees boeken waarvan ik mij na het lezen afvraag: “waar wàs ik al die jaren? Ik maak wandelingen en fietstochtjes die ik nooit eerder maakte. En hoewel niet vaak, doe ik ook wel eens helemaal niets. Ik voer gesprekken met wildvreemden en geniet van het leven. Nou ja, dat deed ik eigenlijk altijd wel, maar misschien niet genoeg. Waarom niet?
Tja, voor een belangrijk deel omdat ik aan het werk was. En was dat nou zo erg?
Ja! Ja ja ja! En niet om het werken hoor. Werk is prima, en het houdt je bij de les. En zeker niet om de collega’s. Die waren in de afgelopen jaren een waardevolle toevoeging op mijn werk. Maar het geouwehoer er omheen! Een nieuwe manager, een “teamshuffle”. Alle managers eruit! Oké toch maar weer een “interim” (ja, die met die jasjes!) Dàt, en het verplichte geslijm bij je leidinggevende, het verplichte gelieg over je ambities, het gekissebis over een “vaste”werkplek, je zogenaamde “flexibele” werktijden die in werkelijkheid niet zo heel erg flexibel zijn, en last but not least: “de Mids en Ends”. Kortom, “het geneuzel” dat weinig met je werkelijke werk te maken heeft, dàt zijn de killers die het de hedendaagse “arbeider” beletten om gewoon gelukkig of tevreden te zijn in zijn werk. Dat de tijden zijn veranderd begrijpt iedereen, dat de tijd voor lanterfanters voorbij is, begrijpt ook iedereen en dat je wat moet presteren voor je salaris weet ook iedereen. Maar dat door dat gedoe de simpele “arbeidsvreugde” langzaam ophoudt, dat vind ik nou simpelweg “zonde”.
Enfin, Het is nu half 2015 en ik kijk niet meer op een half puntje. Marianne van Olffen heeft voor deze “mid-year” een hele dikke voldoende!
