HARAKIRI TRAIL
En ik had mij zo voorgenomen om na mijn pensionering minimaal wekelijks iets op mijn blogje te plaatsen en vandaag begint mijn zesde vrije week al. Steekt die oude kwaal, gebrek aan discipline, nu al weer de kop op? Kennelijk. Hoewel ik natuurlijk de wereld aan excuses heb om achter te lopen op mijn schrijfschema. Ja welke dan? Euh . . .
Nou, de eerste paar weken ben ik eigenlijk al vergeten (of ik heb ze verdrongen), maar daarin heb ik vooral gebridged en (waarschijnlijk voor het laatst) gegolfd.
In mijn derde pensioenweek ben ik met mijn vriendin Annemiek een weekje naar Mayerhofen in Oostenrijk geweest om te E-biken. Was erg leuk, temeer omdat wij op de heen-en terugweg bij mijn zus in Frankfurt hebben gelogeerd en daar, en passent, nog even op een Oktoberfest werden getrakteerd.
In Oostenrijk was ik vergeten dat ik een bejaarde ben en nam ik op een middag de Penkenlift met het idee om lekker relaxed de berg (1800m) af te dalen. Lopend. Hoe moeilijk kon dat zijn? Lekker wandelingetje dacht ik. Na een enthousiast en voortvarend begin van mijn wandeling had ik in het begin nog praatjes toen ik een stel koeien moest passeren, hoewel ik het eigenlijk doodeng vond.
Maar halverwege mijn afdaling moest ik een keus maken tussen een korte en een lange route terug naar het dorp. De spieren in mijn benen en knieën trilden toen al beetje en mijn portie had ik daar eigenlijk al gehad. Dus ik koos voor de kortste klap. De Harakiri trail !
Ik was al ver over de helft van dit pad en terugkeren was geen optie meer toen ik bijna geen controle meer had over het trillen van mijn benen en knieën. Mijn hart bonsde in mijn keel van de zenuwen en angst. Regelmatig keek ik op mijn telefoon om te controleren of ik genoeg stroom had om de hulptroepen op te roepen. Hoewel, ik niet zou weten waar de Heli had moeten landen als ik een poot had gebroken. Enfin, allemaal weer goed afgelopen. Hoewel. . .
Toen ik eindelijk, eindelijk uit de wildernis kwam (niemand tegengekomen natuurlijk) zakte ik toch even door mijn knie en overwoog ik om alsnog om hulp te bellen. Maar ik ben een grote meid en ben ik toch op eigen kracht teruggekomen. Vraag alleen niet hoe! In het hotel waren verscheidene gasten die zich afvroegen wat er met mij aan de hand was. ’s Morgens hadden ze mij nog met grote stappen door de ontbijtzaal zien struinen en ’s avonds kon ik de ene voet niet meer voor de andere krijgen. Ik vertelde hun over mijn amateuristische bergactie en om mij nog even in te peperen hoe dom mijn actie was, vroegen zij op welke schoenen ik had gelopen. Nou, gewoon, op mijn pensioenschoenen natuurlijk.
Ach so.., und . . ohne stocken ! ? Ja, ook nog ohne stocken. Ik zal het nooit meer doen hoor. Wel kreeg ik spontaan van mensen een smeerseltje aangeboden en een mevrouw verkocht mij voor zes euro een potje Murmeltiersalbe. Nu drie weken later heb ik bijna nergens meer last van.
Verder was er in het hotel elke avond “Senior”live Music en daar zaten wij dan met een borreltje, asociaal te Wordfeuden, en keken naar de “Pleegzuster Bloedwijn-echtparen” die dansten zoals ze dat al ongeveer veertig jaar samen deden. Heerlijk! Al met al was het een verrassend en leerzaam weekje. Het weer was schitterend, het dorp Mayerhofen was leuk, het hotel prima en hoewel ik bijna niet kon lopen, ging het fietsen gelukkig nog wel. Zelfs de elektrische fietsen die wij van het hotel in bruikleen kregen waren top!
Wat ik geleerd heb?
- Ik ben er op een pijnlijke panier achter gekomen dat ik toch écht bij de Senioren thuis hoor
- Ik mag mijn fysieke kracht niet overschatten
- Wandelen in de bergen is een grootse ervaring en ondanks alles voor herhaling vatbaar