Na na na na naaa
Weet u nog dat ik mij afvroeg wie mij die geweldige grap ging vertellen, als ik eenmaal gepensioneerd was? Het antwoord kwam deze week uit een onverwachtse hoek. Een vriendin zit in een smartlappenkoor dat deze week een optreden verzorgde in ons plaatselijk bejaardenhuis. En omdat ik nu toch niets beters meer te doen heb ging ik met haar mee om plaats te nemen in het publiek. De opkomst was groot en vol verwachting zaten de bewoners klaar voor het optreden. Het was een kleurrijk optreden en de oude hits kwamen in rap tempo voorbij. Ik was tussen “Huilen is voor jou te laat” en “Eerbied voor jouw grijze haren” al naar de andere kant van de zaal gevlucht omdat een mevrouw niet kon ophouden om over het weer te vertellen. Tenminste, ik dàcht dat het over het weer ging. Kon er weinig van verstaan en ik zag dat ze rustig doorvertelde toen ik allang weg was. Maar ik kwam van de regen in de drup.
Er werd opeens (niet zachtzinnig) over mijn hoofd gestreken in ik hoorde “dededededededede” . Geschrokken keek ik omhoog en zag een dame met een verzorgster achter mij staan. Ik stond snel op en bood de dame mijn stoel aan, maar de verzorgster schudde met haar hoofd en trok de mevrouw een eindje achteruit. Eerst dacht ik, die mevrouw stottert waarschijnlijk en die gaat straks zoiets zeggen als “ddddat is een mooi liedje” of zoiets. Nou zoiets deed ze ook, maar dat duurde nog een hele tijd. De verzorgster hield mevrouw goed in de gaten, want ze wilde graag anderen aanraken en dat mocht ze niet. En elke keer als ze gecorrigeerd werd reageerde zij met een hoop d’s. Toen na de pauze en een heleboel dededededededede’s kwam een solist naar voren en zong het lied Manuelah van Jaques Herb. Manuelaaaaaa, Manuelaaaaa zong het koor. Dedededede hoorde ik achter mij. Tot de solist de woorden zong “Ik bid tot God dat Hij haar teruggeeft aan mij” …
En ja hoor, daar kwam het: “Ddddddddddat doet ie niet!”
Ik zou niet verbaasd geweest zijn als ze daarna was doorgegaan met: “Na na na na naaa”