PAUW, OPZIJ!
Jammer Pauw, hier ben je mooi ingestonken! Hoewel het streven naar betekenisvolle vrouwen uit de samenleving voor je programma natuurlijk fantastisch is!
Aan tafel bij Pauw twee dames van het weekblad “Opzij” en Filemon Wesselink
Thema: een speciale uitgave van het weekblad OPZIJ, genaamd “OPHIJ”
Jeuk
Meteen zat ik in de “Hannie van der Swan” modus. Daar ben ik in de 70er jaren eens verzeild geraakt bij een plattelandsbijeenkomst om feministische zieltjes te winnen.
Het bleek het om niets anders te gaan dan het aanwakkeren van ontevredenheid bij een groepje verongelijkte huisvrouwen die vergeten waren hun zegeningen te tellen. Maar goed, ze gingen helemaal op in hun nieuwe identiteit. “Vroeger ging ik breien als ik klaar was met de was, maar nu? Nu lees ik de krant” zei een van de aanwezigen toen. Halleluja sister! Daarna waren de bekentenissen niet meer van de lucht. “Ik nam deel aan een Demonstratie en ik heb geen boodschappen in huis gehaald en geen eten gekookt!” Applaus, tromgeroffel en hoedjes die de lucht in vlogen bij wijze van waardering. “Goed zo! Laat “ze” het zelf maar doen.
En met “ze” werd dan bedoeld, die stumperds die vijf dagen per week om zes uur ’s morgens op de fiets, pakkie brood mee (wat ze sinds die tijd zelf mochten smeren) naar een fabriek gingen om te werken. Gewoon, dat werk wat gedaan moest worden in een overall en waar je vieze handen van kreeg. Het was de tijd van de Moeder Mavo en van de grote ontevredenheid in het algemeen. De bloemetjesjurken gingen aan de kapstok en je deed niet mee als je niet op klompen liep of een tuinbroek droeg. Gelukkig is die tijd voorbij en intussen multitaskt iedereen. Vrouw én man.
Ach, het is lang geleden. Ik schreef Leo Derksen (vroegere columnist van De Telegraaf en fel antifeminist) een komische brief over mijn ervaringen van die avond en ik ontving een leuk compliment terug en dat was dat.
En dan in 2015 zit er bij Pauw opeens de zoveelste generatie verongelijkten aan tafel. Nummer één vond dat er nog wat losse eindjes waren aan de Emancipatiestrijd. Met name als het ging om gelijkwaardige beloning op de arbeidsmarkt.
Goed punt als het klopt.
Wat nummer twee vond is mij totaal ontgaan. Die was zo blij dat ze aan het woord was, dat ze volgens mij vergat een statement te maken. Ja, dat haar leven zo veranderd was door het moederschap. En dat ze daar vooraf niet zo bij had stilgestaan. Tja, wat moet je daar nou mee. Dat is “the story of every mom”. Mee dealen zou ik zeggen, grote meid zijn.
En nummer drie was gewoon de lul. Hij had meegewerkt aan “Ophij” omdat …
Ik keek eerst gefascineerd naar zijn kapsel. Een mooie rechte scheiding, toen alles naar één kant gekamd en vervolgens het voorkuifje er weer mooi overeen naar achteren. En dat alles strak in de lak. Daar zat tijd in zag ik wel. Maar in combinatie met die halve baard slim gedaan om de focus van zijn veel te grote tanden af te leiden.
Filemon, wat is jouw betrokkenheid bij OPHIJ? Vroeg Pauw.
En daar ging hij. Nou ik vind het best wel een belangrijk onderwerp. Ja, feminisme klinkt best wel stoffig, en nou, dat het net lijkt of vrouwen dominanter willen zijn dan mannen en dat is natuurlijk helemaal niet zo.
Hè? Sinds wanneer niet? Nou oké, laat maar.
Maar: (en toen kwam het) IK ben een jonge vader, IK heb een gezin, IK heb twee kleine kindjes en ik werk full time. En mijn vriendin werkt drie dagen (longstory) over dat het haar eigen keus is. Gelukkig zei hij nog wel dat zijn vriendin het van hem “mocht”. Dat parttime werken dus. De mazzelaarster! Maar waarom was Filemon nu medestrijder geworden van de emancipatie? (behalve dat hij goed betaald werd voor die coverfoto natuurlijk). Nou, de wereld om hem heen faciliteert geen mogelijkheden genoeg om beide ouders in de gelegenheid te stellen om full time werken… ) De crèche gaat om half zeven dicht en de BSO gaat om zes uur dicht. En in de zomer gaan mijn vriendin en ik ieder apart met de kinderen op vakantie omdat ik beslist in de zomervakantie moet werken. Elk normaal mens zou dat als een luxeprobleem zien. Een typisch probleempje voor verwende mensen. “Kinderen zijn hinderen” sprak vadertje Cats al lang geleden, maar wat een rijkdom tegelijkertijd.
Dus ik mis the point van Filemon compleet. Moet de crèche een uur langer openblijven? Ja misschien is dat in sommige gevallen wel handig, maar moeten die kindjes ook niet eens naar bed? Of is dat ook iets van vroeger. Dussssss Filemon? Een 24/7 asiel voor kinderen dan maar?
En dan nog even dit: (en dan houd ik erover op hoor) weet je wel hoe gelukkig je bent als je als ouder alléén met je kinderen op vakantie mag? Ja, je hoort het goed. Zonder vrouw of vriendin. En datzelfde geldt in nóg grotere mate voor je vriendin (al zal ze dat nooit toegeven). Vakanties voor stellen met kinderen zijn de meest stressvolle periodes in het leven van ouders. Het grootst aantal echtscheidingen komt voort uit het met elkaar kissebissen op acht vierkante vakantiemeters. Houd op met zeuren, doe niet zo verongelijkt. Tel je zegeningen en jullie ook meisjes. Ga werken, maak carrière, en deal met je leven. Daar is het leven voor bedoeld. Maar vooral, houd op met dat verongelijkte gedoe. Geen mens die naar jullie kijkt gelooft in jullie ontevredenheid. Misschien hebben jullie het niet in de gaten, maar het komt gewoon niet geloofwaardig over. Ontevredenheid is de grootste ellende der mensheid. We zouden ons er sowieso op moeten richten die ontevredenheid in perspectief te zien en niet uit te vergroten. Jullie zogenaamde ontevredenheid is nep en niets anders dan “business”. Tegen de dames van OPZIJ zeg ik: “en nu wegwezen en niet meer terugkomen met dat gezeur”. Oké, wel even de vinger aan de pols over gelijke beloningen op de arbeidsmarkt, maar dan is het emancipatieproces, zoals Irene de Bel zegt “afgerond”.
Tegen Pauw zou ik zeggen: “schoenmaker blijf bij je leest”
En tegen Filemon Wesselink zeg ik: “mooi dat je jezelf ook niet al te serieus neemt” hij Twittert:
Bij Pauw hebben ze publiek nodig vanavond. Ik ben daar te gast maar er komen ook interessante gasten. tvtickets.nl @pauwnl @NPO1