PRESS CLEAN!
Het is gedaan. Afgelopen donderdag was mijn laatste aanwezigheidsdag bij Nuon. De avond ervoor een geweldig afscheidsdinertje gehad met een klein clubje dierbare collega’s in het Stadhouderlijk Hof in Leeuwarden. en de volgende dag nog één keer naar kantoor. Bosje bloemen en een leuk envelopje (pling: Roomba) van mijn werkgever , een taartje en een woordje en dat was het.
Ik werd pas ècht ontroerd door de inspanning die mijn collega’s hadden geleverd om van dat laatste moment iets onvergetelijks te maken. Tja, snel vergeten maar. . . Enfin, om elf uur verliet ik het gebouw geëscorteerd door vier snotteraars en mijn teamleider. Pasje en de sleutel van mijn locker ingeleverd, nog één omhelzing en daar ging ik.
Geen opluchting. Niet die uitzinnige blijdschap. Niet het scenario wat ik al jaren in mijn hoofd had, dat ik voor de laatste keer zou wegrijden met keihard Queen uit de speakers met: I Wont to break Free! Niet eens aan gedacht zelfs. Raar was het. Weekend, maar dan voor altijd. Vakantie, maar dan eindeloos. Het is moeilijk te bevatten.
Vandaag is het pas maandag, dus het afgelopen weekend was min of meer gewoon. Eerst donderdagmiddag wat vrienden die met mij mijn vrijheid kwamen vieren. Het werd 03.00 uur toen ik eindelijk in bed lag. Vrijdag niet helemaal fris, maar toch nog energiek genoeg om mijn missie uit te voeren. Ik had tenslotte dat envelopje en nog een leuk bedragje dat moest worden omgezet in een cadeau. Op het moment dat ik het envelopje met de cadeaubonnen in ontvangst nam, dacht ik:
“En nu vragen de dames een heer voor de: Roomba”
Nee hoor, geen dansschooltrauma, maar een wens die maar eens werkelijkheid moest worden. Op alle kaarten en goede wensen die ik voor mijn pensionering heb ontvangen staat zoiets als, “En nou lekker op je luie krent zitten jij!, lekker alleen maar leuke dingen doen”, enzovoort. Ik kreeg ook een heel leuk boekje met de titel: “Het nieuwe Nietsdoen” Ja leuk, maar daar heb ik dan wel een beetje hulp bij nodig. Toch?
Ik heb de gulle gaven een beetje aangevuld en omgezet in de aanschaf van een Roomba Robotstofzuiger. Natuurlijk zei mijn moeder met een snuif: “Tssssss”, maar ook mijn kinderen en vrienden waren sceptisch. Koop je die NU pas, nu je niet meer hoeft te werken? Met andere woorden, je hebt nu lekker de tijd om te stofzuigen? En die dingen komen niet in de hoekjes! Tja, ernstig, maar ik denk daar in grote lijnen wel mee te kunnen leven. Zaterdagochtend werd ons ruimtestation afgeleverd en een uurtje later zat ik gebiologeerd te kijken hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat ik niet jaren eerder als een blok voor dit wonder was gevallen. Mijn nieuwe vriend ging direct voortvarend aan de slag en na anderhalf uur als een “undercover agent” ogenschijnlijk systeemloos door de vertrekken te hebben bewogen, ging de schat helemaal vanzelf naar zijn basisstation. Mijn “dustbin” is vol zei hij. Oké lieverd, dan zal mama die even legen en dan mag je weer doorgaan.
Vandaag is het maandag en ik moet beginnen met het afwerken van die lijst van leuke en minder leuke klusjes die ik voor mijzelf had opgesteld. Die klusjes die het excuus van “geen tijd voor” niet meer accepteert nu ik niet meer werk. Nou, dan begin ik maar eens hè! Press Clean . . . pffff
Koffietijd 🙂