SPIEGELTJE SPIEGELTJE
Hoewel je het aan de frequente van mijn geplaatste memootjes niet zou zeggen, gebeurt er toch nog wel het een en ander als je niet meer werkt. Dit stukje beschrijft mijn kleine radioavontuurtje.
Degene die mij op facebook volgen weten dat ik nu voor de derde en(waarschijnlijk) laatste keer in het smaakpanel voor provinciale streekgerechten op radio5 heb opgetreden. Ik had mij daarvoor opgegeven omdat ik wel eens een inkijkje in het radiogebeuren wilde hebben. Dat is gelukt. Ik stuurde na een oproep aan luisteraars om zich op te geven een mail naar de NCRV en binnen tien minuten had ik een ontzettend leuke reactie van de producer met een uitnodiging om te komen. De eerste keer moest ik samen met twee andere panelleden, jureren voor de inzendingen van de provincie Limburg, de tweede keer voor Utrecht en last but least voor Friesland. Ach het waren geen proeverijen in de orde van Masterchef, maar wel heel leuk om te doen. De sfeer in zo’n studio is ogenschijnlijk super relaxed? Ik zeg bewust ogenschijnlijk omdat wij gasten waren en ik ga ervan uit dat iedereen zich dan sowieso beter gedraagt. Maar het was beslist een werkomgeving om jaloers op te worden. Leuke mensen leren kennen ook. Hoewel ik de eerste keer wel een shock kreeg hoor. Ik werd voorgesteld aan mijn twee panelcollega’s. Een willekeurige man en een vrouw, die zich, net als ik ook spontaan hadden opgegeven voor het smaakpanel. Maar, oud dat die waren . . . Oud! Echt, stok.
Zo, dacht ik, dus dit is het publiek dat naar radio 5Nostalgia luistert. Hm, tja, ik ben ook geen achttien meer, maar dìt had ik niet verwacht.
Enfin, na de kennismaking en wat algemeen gebabbel, moesten wij onderling nog even afspreken wie de voorzitter van de jury zou worden, waarop ik voor mijzelf al had bepaald dat ik dat als flitsende jongste van het stel wel even kon doen.
Dus de man zegt: “Ik kan wel voorzitter van de jury zijn”. De vrouw, die Annetje heette zei niets en ik zei “ach ja, maar ik kan óók wel voorzitter van de jury zijn”.
Toen zeiden ze allebei tegelijk, min of meer tot mijn verbazing: Oh, prima! Dus enigszins gegeneerd door die gemakkelijke overwinning zeg ik bij wijze van scherts: “tenslotte ben ik de oudste”. Toen na een kort moment (hoe toepasselijk) radiostilte vraagt de man naar mijn leeftijd. Naar waarheid zei ik dat ik 63 jaar was.
Oh, zei hij, tja ik ben 59. Ja, en toen kon Annetje niet meer achterblijven en zei: en ik ben pas 61 jaar.
Wat heb ik geleerd van deze confrontatie? Wat jij ziet als je jezelf in de spiegel bekijkt is niet hetzelfde wat een ander ziet die naar jou kijkt. Want waarschijnlijk hebben zij, toen wij aan elkaar werden voorgesteld, hetzelfde gedacht als ik.
Au, het was een harde landing.
Maar, tarraaaa . . .
De laatste keer zat ik in het panel samen met Vanessa van Koppen www.sacrecuisine.nl Samen met haar en nog een meneer moesten wij jureren voor de Friese streekgerechten. Zij vroeg mij wat ik deed en ik vertelde haar dat ik gepensioneerd was. O, zei ze dat had ik niet gedacht.
Bescheiden als ik ben, zei ik “maar ik ben nog geen 65 hoor, ik ben pas 64”. Waarop die schat antwoordde: “als je 54 had gezegd had ik het ook geloofd”. Je moet je dus altijd blijven afvragen: wie houdt wie nou eigenlijk voor de gek?