WIE BETAALT, BEPAALT
O O, die trends! Maar gelukkig is die ellende voor senioren binnenkort voorbij!
is het nou echt trendy om structureel te kleine kleertjes te dragen? Vrouwen, maar ook mannen met of zonder overgewicht die de mode volgen, zitten vaak in een “maatje te klein”. “Passende kleding” is toch vooral kleding die afkleedt, een beetje ruim valt, het rollenpatroon enigszins camoufleert, maar vooral flatteert? Nee hoor, passende kleding betekent tegenwoordig “te klein”.
Grote kinderkleertjes eigenlijk. Laatst zag ik op een kantoor een vrouwelijke leidinggevende in een broek met van die brede bretels eraan die dan los hingen. Trendy? Toen mijn kleinzoontje vijf was (nu zeven) had hij ook zo’n broek en ik vond hem er eigenlijk toen al te groot voor. Ik heb sterk het vermoeden dat de modebepalers, er een satanisch genoegen in scheppen ons voor joker te laten lopen. En ze hebben succes. De vrouwenhaters vooral. Hoewel mannen tegenwoordig ook de klos zijn hoor. Ik zie geen managers meer in een kostuum, maar die dragen (moeten ze dat van hun vrouw?) elke dag een andere kleur broek. En dan die jasjesmode! Hoe kun je nou als modeadviseur een volwassen vent de deur uit sturen met tassen vol met kinderkleren. Een man die er modieus en vlot wil uitzien, daar veel geld aan besteedt, zo de plank mis laten slaan. Waar is het motto: “kleren maken de man” gebleven? Het gaat om volwassen mannen hoor met een “volwassen” postuur. Vorige week zag ik er weer een lopen in zo’n een piepklein, peperduur, doorgestikt nylonjackje. En helemaal The Man hè! Of het ridicule donkerblauwe colbert met van die enorme witte elleboogstukken. Daar gaan ze serieus een directievergadering mee in! Oké, ik draag ook nog wel eens een rokje dat eigenlijk net te kort is voor mijn leeftijd, maar dat is omdat het een oud rokkie is. Daar ben ik aan gehecht. En hoewel mijn benen er nog mogen zijn, is het toch oppassen dat het niet “van achteren Lyceum, van voren Museum” wordt. Ik houd het scherp in de gaten.
Nee, ik doe niet aan mode. Laat mij maar lekker in tijdloze kleren rondlopen. Moet vooral comfortabel zijn. Een spijkerbroek, een zwarte coltrui. Prima. Maar zo heel soms zijn er van die gelegenheden die schreeuwen om iets nieuws. Zoals laatst mijn pensionering. Ik vond dat dat wel een nieuw pensioenpakkie waard was. Ja, ik ben geslaagd, maar vraag niet hoe! Als de bovenste helft van het kledingstuk aardig was, deugde de onderkant niet, of andersom. Was de roklengte te kort dan was het advies: “Dan doet u er toch een leuke legging onder!” Wáááát? een LEGG DING? Een lange onderbroek die onder mijn jurk uitkomt bedoelt u? Serieus? Nee dank u, ik wil gewoon een JURK! Een kledingstuk voor volwassenen. Een jurk waar geen ondergoed onderuit komt. Is dat nou zo veel gevraagd? Uiteindelijk is het in Gorredijk natuurlijk weer gelukt. En anders had ik ook nog wel iets in de oude doos gevonden hoor, want “wie wat bewaart die heb wat!” Maar al die ellende om iets “gepasts” te vinden en te kopen is voor mij binnenkort voorbij, want dit is wat er afgelopen week in de krant stond: “De mode- en beautywereld heeft de zestigplusser ontdekt als nieuw rolmodel!” Yesss! Geen kleertjes meer die zijn ontworpen voor kinderen van 16 waar wij ons in moeten proppen, maar echt kleding voor gevorderden. Zou dat nou komen omdat de ontwerpers een dagje ouder worden of omdat eindelijk duidelijk is geworden dat “wie betaalt, pepaalt?” Wie zal het zeggen, maar we laten ons verrassen.