12 september 2014 / Marianne / 32.720 Comments
Weet u nog dat ik mij afvroeg wie mij die geweldige grap ging vertellen, als ik eenmaal gepensioneerd was? Het antwoord kwam deze week uit een onverwachtse hoek. Een vriendin zit in een smartlappenkoor dat deze week een optreden verzorgde in ons plaatselijk bejaardenhuis. En omdat ik nu toch niets beters meer te doen heb ging ik met haar mee om plaats te nemen in het publiek. De opkomst was groot en vol verwachting zaten de bewoners klaar voor het optreden. Het was een kleurrijk optreden en de oude hits kwamen in rap tempo voorbij. Ik was tussen “Huilen is voor jou te laat” en “Eerbied voor jouw grijze haren” al naar de andere kant van de zaal gevlucht omdat een mevrouw niet kon ophouden om over het weer te vertellen. Tenminste, ik dàcht dat het over het weer ging. Kon er weinig van verstaan en ik zag dat ze rustig doorvertelde toen ik allang weg was. Maar ik kwam van de regen in de drup. (meer…)
3 september 2014 / Marianne / 18 Comments
Het is gedaan. Afgelopen donderdag was mijn laatste aanwezigheidsdag bij Nuon. De avond ervoor een geweldig afscheidsdinertje gehad met een klein clubje dierbare collega’s in het Stadhouderlijk Hof in Leeuwarden. en de volgende dag nog één keer naar kantoor. Bosje bloemen en een leuk envelopje (pling: Roomba) van mijn werkgever , een taartje en een woordje en dat was het. (meer…)
3 september 2014 / Marianne / 1 Comment
Als kind was ik helemaal gek van cowboyfilms. Roy Rogers met zijn paard Trigger. Dat was mijn held. Roy Rogers (ik wist als kind niet beter dan dat hij “Rooie Roggers heette) won het altijd van de Indianen.
In de jaren 60 veranderde de rolbezetting van de film, als gevolg van de rassenstrijd in de Verenigde Staten en daardoor werd de “obligate neger” ten tonele gevoerd.
Niet alleen in cowboyfilms, maar ook in andere genres moest minimaal één neger meespelen, om te voorkomen dat de producent beschuldigd zou worden van rassendiscriminatie.
In de bioscoop was de kleurenfilm nog een nieuwigheid om nog maar te zwijgen van kleuren TV. Maar de trend was gezet en langzaam maar zeker veranderde de “obligate neger” in de “nietmeerwegtedenken neger”.
En nu, meer dan een halve eeuw later zien we Godzijdank het kleurverschil niet meer tussen zwarte en witte acteurs, terwijl we nota bene alles in full colour zien.
Hoe kom ik hier nou op?
(meer…)
3 september 2014 / Marianne / 82 Comments
Ik zou nog eens terugkomen op mijn idool. (zie: Moeder gaat (63) gaat met pensioen). Een van mijn idolen overigens. Niet alleen Matthijs van Nieuwkerk is fan van Aznavour, ik ben het ook. Waarschijnlijk gaat mijn aanbidding minder ver, maar mijn bewondering vast niet. Ik schreef al dat ik naar het programma van Ivo Niehe had gekeken waarin hij op bezoek ging bij Charles. Ik was verbaasd dat hij op 89 jarige leeftijd zo sprankelend sprak en nog altijd begeesterd was door zijn werk. Maar ook dat hij zo aardig en leuk was, dat had ik niet verwacht. Net als Matthijs dacht ik dat het privé een horkerige vent zou zijn. En hoe kom ik nou aan dat idee? Ongeveer 25 jaar geleden trad hij op in het Concertgebouw in Amsterdam en ik had een kaartje. Ik was opgewonden en verheugde mij enorm op dat concert. Maar, .. hè bah, wat een afknapper. Er stond een zanger op het concertpodium die alleen maar zijn kunstje deed. Prima kunstje hoor, daar niet van. Maar ik had het idee dat ik net zo goed, of misschien wel beter, thuis met een koptelefoon en mijn ogen dicht naar een CD (toen nog LP) had kunnen luisteren. In het interview met Niehe zei hij dat zijn publiek zo belangrijk voor hem was en dat hij zich altijd verdiepte in het publiek van het land waar hij optrad. Heel jammer dat ik daar toen niets van heb gemerkt. Jaren later sprak ik iemand die bij hetzelfde concert aanwezig was geweest. En laat die er nou precies dezelfde gevoel aan overgehouden hebben. Jammer hè?
Mijn favoriete nummers:
It will be my day
Il faut savoir / you ‘ve got to learn
Happy anniversary
